رهبر عزیز(سلمه الله)، پیرامون موفقیت در طلبگی می فرمایند:
«هر طلبه اى براى آینده ى زندگى علمى و فکرى خودش برنامه ریزى کند؛ بى هدف در حوزه نماند. مدتى تحصیلات هست؛ دارد کفایه مى خواند، مى خواهد درس خارج برود، درس خارج مى رود، مى خواهد مجتهد بشود، خیلى خوب، بعد براى آینده باید برنامه ریزى کند. هرکسى ذوقى دارد، هرکسى توانى دارد، هرکسى ممکن است موقعیت خاصى در اختیارش قرار بگیرد؛ اینها را از پیش برنامه ریزى کند و خودش را آماده نماید. اینچنین نباشد که ده سال، پانزده سال، بیست سال بگذرد و همینطور بى هدف در حوزه باشند و پاى این درس و آن درس بنشینند و فسیل بشوند؛ نه فایده اى براى مردم، و نه فایده اى براى خودشان داشته باشند» (بیانات در آغاز درس خارج فقه، ۳۱/ ۰۶/ ۱۳۷۰)
سخن حضرت آقا حاوی چند نکته است: مابقی در ادامه مطلب
سخن حضرت آقا حاوی چند نکته است:
رموز موفقیت: ۱. انتخاب آگاهانه ی هدف.
۲. لزوم برنامه ریزی صحیح برای دست یازی به هدف ترسیم شده. ۳. عمل به
لوازم هدف و برنامه. هستند دانش پژوهانی که استعداد اجتهاد و کار علمی
دارند، اما همت آن را ندارند. صرف برنامه ریزی بدون تن دادن به مقتضیات آن،
مثل اندیشه کردن درباره معیشت است بدون هیچ تحرکی.
لزوم برنامه ریزی
علمی هر طلبه ای طبق استعدادها و شرایط خود در ابتدای طلبگی نه اواسط آن.
برنامه بر طبق استعدادها یعنی کسی که روحیه ارتباط گیری با دیگران ندارد،
مبلغ موفقی نخواهد بود. طلبه ای که از پشتکار و فعالیت علمی دلزده می شود،
بوی اجتهاد را هم استشمام نمی کند.
اجتهاد پایان فعالیت نیست بلکه آغاز
کار است. برخی تنها اجتهاد را هدف می دانند در حالیکه اجتهاد یک هدف
ابتدایی است نه نهایی. گذرگاه اول است نه مقصد آخر. پس برنامه ریزی برای
بعد از فقاهت و عالم شدن هم لازم است.
روحانی را می توان کارآمد خواند
که دردی از جامعه دواء کند وگرنه روحانی و غیر روحانی چه توفیری باهم دارند
تا زمانی که فایده ی مطلوب به جامعه نرسد. روحانیون، رسالتی را لایق اند
که ناکامان در آن، فسیلی را مانندند که جز نامی از روحانیت چیز دیگری
ندارند.
منبع : کانال فقاهت
